Stilleven met zeekreeft

Op een houten tafel liggen in ogenschijnlijke wanorde een kreeft, een stuk brood, een stuk worst, een blok kaas op een tinnen bord, een druiventros, een halve meloen en een artisjok. Daarnaast zien we een berkenmeier en een roemer – twee recipiënten die vaak werden gebruikt in het 17de-eeuwse Noord-Europa – die voor de helft met witte wijn zijn gevuld.

In een tijd waarin het godsdienstvraagstuk de Europese maatschappij overheerste, vooral in de noordelijke Nederlanden, was het stilleven – een bijzonder populair genre in de 17de eeuw – de drager van geestelijke bezinning. De meeste objecten in de compositie hebben dan ook een symbolische connotatie. Zo is de druif, die aan het lijden van Christus herinnert, een symbool van vrede, overvloed, kuisheid en vruchtbaarheid, terwijl de meloen de eenheid van de kerk belichaamt. Het schilderij vormt een geheel waarin alle objecten de hoofdrolspelers worden van een narratief discours dat realistisch en met een groot gevoel voor compositie wordt vormgegeven. De artisjokstengel die over de rand van de tafel hangt, is een trompe-l’oeil dat diepte schept, terwijl het rood van de kreeft het contrast binnen het kleurenpalet versterkt.