Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen in Brussel

Na de Belgische Revolutie in 1830 kreeg de burgerij in dit nieuwe land steeds meer de politieke macht in handen. Onder haar invloed veranderde Brussel ook steeds meer in een winkelstad. De aanleg van de Sint-Hubertusgalerijen, waarvan hier de ingang is afgebeeld, was een uitdrukking van de welvaart die België tentoon wilde spreiden. De jonge architect Cluysenaer zag zijn ontwerp van de galerij bovendien als een welgekomen en zelfs noodzakelijke opsmuk van de Brusselse benedenstad.

De galerij met het glazen dak zou Brusselaars het hele jaar door de kans geven door deze pracht en praal te wandelen. De galerij kwam immers op de plaats van de Sint-Hubertusstraat, waar tot dan vooral verval de toon zette. Dat is ook een van de redenen dat de bouw heel wat vertraging opliep. Er woonden immers wel heel wat mensen in die straat, maar zij moesten hun huis uitgezet worden. De bewoners lieten dat niet zonder slag of stoor gebeuren en gooiden roet in het eten voor een snelle bouw. Ook het vinden van geld om deze plannen te verwezenlijken was niet vanzelfsprekend. Om de bouw toch te kunnen bekostigen werd in 1845 de Naamloze vennootschap van de Sint-Hubertusgalerijen en hun vertakkingen opgericht. De bouw zelf ging een jaar later van start.

De galerij bestond in feite uit drie galerijen: de Koningsgalerij, de Koninginnegalerij en de Prinsengalerij. Bovendien voorzag Cluysenaer ook een theater. Allerlei winkels vonden er hun plek, zoals boekhandelaars en kledingzaken. Ze waren gevestigd in een staaltje van de toenmalige industriële mogelijkheden in neo-renaissancestijl.