Vlag van de supporters van de voetbalclub Union Saint-Gilloise

Deze vlag van supporters van voetbalclub Union Saint-Gilloise uit 1911 is de oudst bekende vlag van deze club. Union werd geen kampioen dat jaar, maar wel een jaar eerder, tijdens het seizoen 1909-1910. De club had toen nog geen eigen stadion en speelde op verschillende terreinen. Les Amis de l’Union Saint-Gilloise is de oudst geïnventariseerde supporterskring van de club – de eerste bijdragen van de leden werden al in datzelfde jaar 1911 geïnd. Pierre De Brandt was de eerste voorzitter van de club, waarvan de lokalen gelegen waren aan de Alsembergsesteenweg 5.

Kort na de oprichting van de club in 1897 en tot in de jaren 1950 behaalde Union Saint-Gilloise uitstekende sportieve resultaten en sleepte het talrijke titels en trofeeën in de wacht. Tegen de achtergrond van de rivaliteit met de Daring Club de Bruxelles werd Union geleidelijk een icoon van de Brusselse folklore en van de zwans  nog versterkt door het onder meer populaire toneelstuk Bossemans en Coppenolle, een werk van Paul Van Stalle en Joris d’Hanswyck, dat voor het eerst in 1938 werd opgevoerd.

De rand van deze supportersvlag is versierd met de Belgische kleuren, als verwijzing naar het eersterangs statuut van de club in het nationale kampioenschap. Centraal is een medaillon in de vorm van een blazoen geborduurd, met een zoom in de nationale kleuren omringd door bloemenranken. Het medaillon heeft een tweedelige achtergrond met de clubkleuren, geel en blauw, en omsluit de geborduurde voorstelling van een doelman die een bal stopt voor zijn doel. Het gaat om de internationale Belgische doelman Henri Leroy (1887-1960), die in 1910 net bij Union Saint-Gilloise was gearriveerd, komende van Racing Club de Bruxelles, waar hij van 1907 tot 1909 speelde. Hij bleef tot in 1925 bij Union en sleepte met de club nog verscheidene Belgische kampioenstitels in de wacht, evenals twee bekers, in 1913 en 1914.

Daar de zijde waarvan de vlag was gemaakt mettertijd kwetsbaar was geworden en ook gedeeltelijk beschadigd, werd ze in 2019 gerestaureerd door Diana Kollia en in een lijst met beschermend glas geplaatst.

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, A. Dimov, 2021