Prent, ets, Léa Grundig, serie "Zum Deutschen Bauernkrieg" getiteld "la courtisane noire".

Lea Grundig, geboren Langer op 23 maart 1906 in Dresden en overleden op 10 oktober 1977 in de Middellandse Zee, was een Duitse schilder en graficus. Lea Langer werd geboren in Dresden en groeide op in de Joodse gemeenschap van de stad. Haar vader was timmerman en haar moeder maakte kleding. Tussen 1912 en 1922 bezocht ze de plaatselijke school, maar al als jong meisje verwierp ze de religieuze orthodoxie van haar familie. Ze vervolgde haar studie aan de Kunstgewerbeschule in Dresden (Kunstnijverheidsschool), voordat ze in 1924 naar de prestigieuze Saksische Kunstacademie ging, waar ze werd toegelaten tot de klas van Otto Gussmann, waartoe ook Otto Griebel, Wilhelm Lachnit en Hans Grundig behoorden. Op de Academie ontmoette ze ook Otto Dix, die ze als een van haar meest invloedrijke mentoren beschouwde. Ze bleef aan de Academie tot 1926. De werken van Ernst Barlach, Kokoshka en de hele cyclus van Otto Dix, gebaseerd op de oorlog, beïnvloedden haar sterk en hielden haar in haar pacifistische overtuiging. In 1926 werd ze samen met haar toekomstige echtgenoot Hans Grundig lid van de Communistische Partij. In 1930 sloot het echtpaar en hun vrienden zich aan bij de plaatselijke afdeling van de Vereniging van Duitse Revolutionaire Kunstenaars.

Lea gaf de voorkeur aan papier boven doek en het gebruik van zwart, grijs en wit. Zij is geïnteresseerd in de sociale en psychologische context die de armoede en ontberingen van de armen weerspiegelt. In haar werk, dat dateert van de opkomst van het nazisme, voelt men de angsten, het gevoel van naderend onheil, de angst voor gevangenschap en vervolging, de zorg voor de mensheid. Het echtpaar Grundig behoorde tot de weinige kunstenaars die een duidelijke antifascistische boodschap aan hun werk ten grondslag legden, en dat in een pro-Hitler Duitsland. Op een door Hans Grundig gekochte clandestiene pers produceerden zij prenten waarin zij de levensomstandigheden onder nazi-Duitsland aan de kaak stelden. Ze riskeerden hun leven om deze prenten te verspreiden. Lea en haar man waren zeer actief in de Communistische Partij. In 1936 werden ze zelfs gevangen gezet voor dit lidmaatschap. In maart 1939 werd Lea vanwege haar communistische activiteiten en haar Joodse achtergrond schuldig bevonden aan "voorbereiding van een onderneming voor hoogverraad" (Vorbereitung zum Hochverrat) en veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf. Ze zat haar straf uit tot november of december 1939 in een gevangenis in Dresden.

In 1941 slaagde Leah er als enige in naar Palestina te emigreren, eerst via een vluchtelingenkamp in Slowakije, een republiek die toen nog onafhankelijk was. Na gevangenschap in een Brits vluchtelingenkamp tot 1942 verbleef ze tot 1949 in Palestina. Haar man zat tot het einde van de oorlog vast in Duitsland. In 1949 keerde ze terug naar Dresden om hem op te zoeken. Ze gaf kunstles aan de kunstacademie van Dresden. Ondanks haar onwrikbare gehechtheid aan de principes van het communisme, ervoer ze de repressieve sfeer van de Duitse Democratische Republiek als uiterst pijnlijk. Aan het eind van haar leven werd haar werk officieel erkend.