Sint-Adrianuskerk

De Sint-Adriaankerk werd opgetrokken niet ver van de plaats waar al in de 15de eeuw een kapel met dezelfde naam stond. Ze is volledig bekleed met klampsteen, een baksteensoort, in grijsroze tinten. De bouw begon in 1940 onder leiding van architect A. Vanden Nieuwenborg die moest werken met een beperkt budget. Hij ontwierp een massieve kerk met duidelijk afgelijnde volumes die zich ontwikkelen rond de middenbeuk. Bakstenen bogen, een variant op de romaanse lisenen, benadrukken alle muuropeningen in het gebouw. Het reliëf en het licht- en schaduwspel die hierdoor ontstaan, vormen de enige decoratieve elementen. De architect heeft de stoere klokkentoren opgenomen in de voorgevel, ongetwijfeld een verwijzing naar sommige hallenkerken in Noord-Europa en voorbeelden die al in de romaanse periode in het Maas- en Rijnland bestonden. Het centrale portaal maakt deel uit van een diepe, doorlopende nis die het verticale karakter van de toren nog versterkt. Binnen zijn zowel de pijlers als de gewelven met zandsteenkleurige bakstenen bekleed.

Bron : inventaris van orgels; ook een beschrijving staat op de inventaris van het bouwkundig erfgoed.

Een elektrisch-pneumatisch orgel met neoklassieke kast van Aloys Thunus staat sinds 1959 op het doksaal. In de kerk hangen inhet bijzonder een Heilige Maagd van Boondaal (17de eeuw), twee retabelpanelen van het Martelaarschap van Sint-Adriaan (1490-1495, atelier van Jan Borman de Grote) en een retabel Martelaarschap van Sint-Christoffel (ca. 1520, Antwerpse school).

In dit stadium worden op deze site alleen de topstukken van de collectie in Sint-Adriaankerk.