De Noordzee

Armand Jamar was een telg van een burgerlijke familie. Als jongeman tekende en schilderde hij landschappen in de omgeving van de Maas. Hoewel hij graag schilder wilde worden, verplichtte zijn vader hem rechten te gaan studeren aan de universiteit van Luik. In 1894 studeerde hij af met onderscheiding. In datzelfde jaar schreef hij zich in aan de Academie voor Schone Kunsten van dezelfde stad, waar hij de lessen schilderen volgde in het atelier van Adrien De Witte, wiens invloed hij onderging. Diens devies, ‘open je ogen voor de natuur’, werd ook Jamars credo. Om zijn artistieke horizon te verbreden, ondernam hij na zijn studies talrijke reizen en verbleef hij onder meer aan de Noordzee en in Nederland, Normandië, Venetië, Firenze en Rome. Overal maakte hij talloze schetsen, evenals kopieën van meesterwerken uit de renaissance en de 16de- en 17de-eeuwse Vlaamse schilderkunst. In 1905 vestigde hij zijn atelier in Schaarbeek, waar hij in de open lucht schilderde in de trant van de Brusselse luministen.

Armand Jamar schilderde Noordzee in 1937, toen hij op het hoogtepunt van zijn carrière en zijn expressievermogen stond. In dit werk laat de kunstenaar op een bijzonder vaardige manier heldere, door licht omhulde massa’s afwisselen met donkerder kleurvlakken: subtiel gemoduleerde rode, blauwe en beige tinten.

Jamar werd niet alleen geboeid door het licht, maar ook door vormen, die hij nauwgezet en met een gevoel voor synthese herschept. In zijn onstuimige, eigenzinnige stijl en met zijn grote zeggingskracht en expressiviteit sluit de kunstenaar aan bij de stroming van het Vlaamse expressionisme, waarvan hij aan het eind van zijn leven een fervent bewonderaar werd.