Daken onder de sneeuw (oud Ten Noey)

Léopold Speekaert schilderde dit gezicht op besneeuwde daken waarschijnlijk vanuit zijn atelier, Leuvensesteenweg 1 te Sint-Joost-ten-Node, waar hij van 1868 tot 1876 werkte. Speekaerts jaren in Sint-Joost stemmen overeen met die van zijn lidmaatschap, als stichtend lid, van de Société Libre des Beaux-Arts.

Daken onder de sneeuw (oud Ten Noey) herinnert aan de sneeuwlandschappen die in dezelfde periode werden geschilderd door een andere Sint-Joostenaar, ook lid van de Société, Jean de la Hoese (1846-1917), wiens invloed Speekaert onderging. Dit in een realistische stijl uitgevoerde werk getuigt van de voorliefde van de kunstenaar voor sobere landschappen, wars van elke anekdotiek. Hij construeert hier een evenwichtige compositie: het werk is in tweeën opgedeeld, met op de voorgrond het perspectiefzicht op de besneeuwde daken, dat diepte suggereert, en in de verte de velden en de hemel die de compositie afsluiten. Het coloriet is solide en krachtig en het wit van de sneeuw contrasteert harmonieus met de bruine en beige tinten.

Kunstcriticus Noël Charron schreef hierover: ”Met zijn vermogen tot sfeerschepping en zijn gedempte tinten […] bewijst de in de Brusselse Hoogstraat geboren schilder Speekaert dat hij een van de subtielste verkenners van de plejade van de ‘vrije kunst’ is […]. Want in zijn boeiende museum heeft deze aanhanger van het realisme ons doeken nagelaten waarop hij de wintersfeer weergeeft met een bijna even grote soepelheid als een Emile Claus. Bij die laatste was de winter zonnig, met rozige sneeuw, terwijl Speekaert meer aanleunt bij de grijze school, althans in zijn sneeuwlandschappen.” (‘Le Musée Speekaert’, Touring Club de Belgique, 17 september 1937, pp. 274-275).