De blauwe trui

Als modellen voor zijn schilderijen gebruikte Hippolyte Daeye vooral zijn vrouw, zijn twee dochters en zijn zoon, wellicht de jongen die op dit schilderij is afgebeeld. Het grootste deel van het oeuvre van deze kunstenaar bestaat uit voorstellingen van de menselijke figuur – meestal baby’s, kinderen of jonge meisjes. Daeye hanteert een heel lichte, bijna transparante schildertechniek. Hij bekommert zich niet om anatomische precisie, hij vereenvoudigt en suggereert eerder dan hij detailleert: enkele penseelstreken volstaan om de expressie, de psychologie van het model en zijn of haar emotieve rijkdom te vatten. Bernadette De Visscher-D’Haeye, zijn kleindochter, wijst erop dat 1929 en 1930 voor de kunstenaar “de productiefste en meest expressieve jaren waren, in een nederige en eenvoudige oprechtheid… Hij werd zich scherper bewust van wat hij bij Modigliani had aangevoeld, namelijk: de directe overdracht, met eenvoudige plastische middelen, van levenskracht, van een ziel.”