Locatie
Datum
1927
soort van object
Techniek
Tentoonstelling
René Magritte, 26 oktober 2024 — 09 februari 2025
Belgian art, 02 februari 2024 — 01 september 2024
Arte Belga , 05 april 2023 — 30 juli 2023
Belgian art Malaga, 11 oktober 2022 — 05 maart 2023
The Magritte Machine, 01 februari 2022 — 05 juni 2022
The Magritte Machine , 27 oktober 2020 — 28 februari 2021
Ensor, Magritte, Alechinsky, chefs d'oeuvre du Musée d'Ixelles, 23 september 2019 — 23 februari 2020
Magritte. La Ligne de Vie, 16 september 2018 — 06 januari 2019
Opschriften
"b.d.: Magritte"
Afmetingen
hoogte 75 cm — wijdte 65 cm
hoogte 87.5 cm — wijdte 77.5 cm — diepte 3 cm
hoogte 87.5 cm — wijdte 77.5 cm — diepte 3 cm
Inventaris nummer
MJ 31
Identifier Urban
38417
Beschrijving
Op een
lichtgekleurde houten plank – een wankele loopbrug over de leegte – staat een
op twee plaatsen opengesneden dodenmasker. Het
is het masker van Napoleon en het wordt doorboord door takken van bomen waarvan
de stam door een bilboquet wordt gevormd. Dit
levenloze, passieve, zwijgende masker herinnert aan de witte maskers van
Giorgio de Chirico, een Italiaanse kunstenaar
die Magritte rond 1925 ontdekte en die bij hem – net als bij Paul Delvaux – een
grote schok teweegbracht.
In 1926 schilderde
Magritte zijn eerste surrealistische werk, De
verdwaalde jockey, gevolgd door dit Gezicht
van het genie. Magritte projecteert hier
een mentaal universum waarin “elk ding dat we zien een ander verbergt”. In zijn werk zouden bepaalde elementen blijven
terugkeren, als mysterieuze iconen. Voorbeelden
hiervan zijn, zoals hier, de bilboquet, de appel, het horloge of de grelot of bel op andere werken.
Het was echter pas eind jaren 1920 dat het
surrealistische universum dat zijn roem zou verzekeren volop tot ontwikkeling
kwam. In 1927 trok Magritte naar Parijs, waar hij met André Breton
kennismaakte. De surrealistische beweging
kende toen een grote bloei in zowel Frankrijk als België. De na de Eerste Wereldoorlog geboren Magritte wees
de alleenzaligmakende rationaliteit die tot de grote slachting van 14-18 had
geleid resoluut van de hand en maakte gebruik van de vrije projectie van het
onbewuste dat Sigmund Freud aan het licht had gebracht.
Om zijn universum uit te drukken, koos Magritte voor een realistische
voorstelling van elementen die samen een bevreemdende en poëtische wereld
vormen. Hij provoceerde graag en geloofde in
de subversieve kracht van het beeld.
“Je est
un autre” [Ik is een ander] verkondigde de dichter Rimbaud eind 19de eeuw. Het is die ‘ander’ die de basis van Magrittes
oeuvre vormt, zelfs al wees de schilder zijn hele leven lang elke
psychoanalytische interpretatie van zijn werken van de hand.
Discussie