La fenaison (De hooioogst)

Édouard Huberti studeerde architectuur aan de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Zijn artistieke voorkeuren leidden hem vervolgens naar de muziek en de schilderkunst. Hij studeerde zang en viool in Parijs en wijdde zich enkele jaren aan de muziek. In 1850 leerde hij zichzelf schilderen, tekenen en aquarelleren en maakte hij zijn eerste werken naar de natuur op locatie in het Zoniënwoud. In 1857 gaf hij zijn carrière als musicus op om zich bijna uitsluitend aan de schilderkunst te wijden.

Huberti werd een leerling van de landschapschilder Théodore Fourmois (1814-1871). Beide kunstenaars maakten regelmatig uitstapjes naar Tervuren om er in openlucht te schilderen. Zij lagen aan de basis van de School van Tervuren. Huberti's passie voor landschapsschilderkunst leidde hem vervolgens naar Fontainebleau, waar hij een aantal werken maakte die beïnvloed waren door de School van Barbizon en meer in het bijzonder door Camille Corot, wiens subtiele harmonieën van grijs en groen hem zowel ontroerden als fascineerden. Terug in België schilderde hij in de Antwerpse Kempen. Vanaf 1868 stelde hij regelmatig tentoon bij de Société libre des Beaux-Arts en de Société Royale Belge des Aquarellistes, waarvan hij een van de oprichters was.

Hooitijd is een van de landschappen die de kunstenaar schilderde in de Antwerpse Kempen. Een paar bomen staan verspreid over de uitgestrekte vlakte. Onder een bewolkte hemel maait en oogst een groep boeren hooi, terwijl aan de horizon de silhouetten van een klokkentoren en een windmolen opdoemen.

Raphael Petrucci, Huberti's eerste biograaf, merkte terecht op: “ C’est qu’il regarde la nature comme on écoute une symphonie, se pénétrant de ses mille vies cachées, étudiant obstinément les rapports des couleurs, les proportions et les intensités de la lumière qui se font et se défont en une harmonie silencieuse. Ses couleurs se subdivisent à l’infini, en nuances légères, exquises, d’un raffinement presque sensuel ” * (“La Psychologie d'un peintre - Édouard Huberti"”, in: Revue Occidentale, mei 1902, p. 5).

* [Hij kijkt naar de natuur zoals je naar een symfonie luistert, laat zich doordringen door de duizend verborgen levens, bestudeert onvermoeibaar de relaties van kleuren, de verhoudingen en intensiteiten van het licht die in stille harmonie komen en gaan. Zijn kleuren zijn oneindig onderverdeeld in lichte, exquise tinten van een haast sensuele verfijning]