Foto door David Seymour van een Joodse bruiloft onder een geïmproviseerd bruidsluifel, Israël, 1953.

Robert Capa beschreef zijn metgezel met de woorden: "Hij is de echte fotograaf". Zijn andere vriend Henri Cartier-Bresson woog zijn woorden niet zwaar toen hij zei: "Zonder hem zou Magnum nooit hebben bestaan".  Twee zinnen die boekdelen spreken over het belang van David Seymour in de geschiedenis van de fotografie.

Al in 1932, werkend voor het linkse tijdschrift Regards, slaagde David Seymour erin zijn humanistische visie op te leggen in de reportages die hij aan de redactie voorlegde.  Zijn foto's gaven een gezicht aan de eisen van stakers, demonstranten en leiders van het Volksfront. 

Toen Franco een staatsgreep pleegde die Spanje in een ongekende burgeroorlog stortte, was Chim een van de eerste fotografen ter plaatse. Ver van de actie bleef David Seymour achter en hekelde het lot van het kleine volk. Hij beschreef het dagelijkse leven ter plaatse met zeer menselijke foto's.

Na de nederlaag van de Republikeinen in Spanje, begeleidde hij de vluchtelingen die in Mexico ballingschap vonden. Via zijn foto's ondersteunde hij de boeren en toonde het leven van de bevolking zonder voyeurisme. Een van zijn grootste reportages is naar mijn mening een fotografische opname in Duitsland, dat na de oorlog weer wordt opgebouwd: een echtpaar dat een moestuin aanlegt aan de voet van de verwoeste Rijksdag, scènes uit het dagelijks leven en het proces tegen de voormalige hoofden van het concentratiekamp Buchenwald. Deze reportage heet "We gingen terug". In 1948 maakte hij voor UNICEF een reportage over de levensomstandigheden van kinderen in Polen, Hongarije, Oostenrijk, Italië en Griekenland.  Hij biedt een meelevende en menselijke kijk op deze generatie, slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Hij bezoekt vluchtelingenkampen, sanatoria, ziekenhuizen, weeshuizen, scholen en kinderdagverblijven. Chim probeert al deze kinderen te begrijpen en plaatst zich op hun niveau om de toeschouwer te laten delen in hun universum en hun visie op de wereld.

David Seymour is geraakt door de ellende van kinderen. Hij legt bijvoorbeeld het leed vast van Teresa die opgroeide in een concentratiekamp in Polen. De foto hieronder toont de ogen van het kind die getuigen van alle herinneringen die haar voor altijd zullen achtervolgen.

Met de dood van zijn vriend Robert Capa in 1945 werd David Seymour diep getroffen door dit nieuws. Hij investeerde zichzelf met lichaam en ziel in het Magnum agentschap. Tegelijkertijd keerde hij terug naar het veld en fotografeerde Griekenland, maar zijn hart ging uit naar Israël. Als Jood van geboorte, was Chim opgetogen over de oprichting van een Joodse staat. Hij gaat er elk jaar heen met de wens te getuigen van deze nieuwe realiteit. Hij zal verslag uitbrengen over de immigratie, de integratie en het dagelijkse leven van deze kolonisten. Deze foto van een Joodse bruiloft onder een geïmproviseerd bruidsluifel maakt deel uit van deze periode.