Le repos (Rust)

Alfred Verwée werd in de schilderkunst ingewijd door zijn vader, landschaps- en dierenschilder Louis-Pierre Verwée (1807 - 1877). Na een korte opleiding in de studio van de Brugse tekenaar François-Charles De Weirdt (1799 - 1855), begon Verwée zijn carrière met het schilderen van genretaferelen. In 1862 ontmoette hij de realistische schilder Louis Dubois (1846 - 1880), die een invloed op zijn werk zou hebben. Nadien ontdekte hij de School van Barbizon en werd hij een aanhanger van het pleinairisme. In 1863 trok hij naar Parijs met als doel er Gustave Courbet (1819 - 1877) te ontmoeten. De twee kunstenaars knoopten vriendschapsbanden aan. In 1868, terug in Brussel na een kort verblijf in Londen, was Verwée een van de oprichters van de Société Libre des Beaux-Arts en nodigde hij Courbet uit om er te exposeren. Vanaf 1878 wijdde hij zich uitsluitend aan de dierenschilderkunst: grazende kudden aan de oevers van de Schelde, in Zeeland en aan de Noordzee. Vanaf 1883 verbleef hij steeds vaker in Knokke.

In 1903 richtte de gemeente Schaarbeek een monument te zijner ere op (buste van Alfred Verwée door Charles Van der Stappen), en ze vernoemde ook een straat en een school naar de schilder (Athénée Royal Alfred Verwée).

De rust stelt een kudde koeien voor op een heldere dag in een weide aan de kust die door een duinenrij wordt afgesloten. Enkele meeuwen doorkruisen de blauwe lucht vol regenwolken. Gezien zijn afmetingen werd De rust waarschijnlijk in het atelier geschilderd, op basis van schetsen naar de natuur. De kleuren, de atmosfeer en de tegelijk ongedwongen en bedachtzame schilderwijze vertonen de kenmerken van het Belgische luminisme. In 1895, enkele maanden na de dood van de kunstenaar, werd in Brussel het Comité de l’oeuvre d’Alfred Verwée opgericht. Nog datzelfde jaar organiseerde het comité een retrospectieve van het werk van de schilder, waarop onder meer De rust was te zien. Camille Lemonnier schreef hierover in het tijdschrift L’Art Moderne: 

"Personne plus qu’Alfred Verwée, à travers ces sensations de puissance et de durée, ne communiqua l’émotion de la Flandre rurale. […] Il en avait exprimé la fécondité, les sèves généreuses, l’effervescence concentrée au moyen de colorations d’une intensité étonnante, où s’accordaient les lumières du ciel, les robes chatoyantes des bestiaux, la tache sombrement reluisante du sol."* (Lemonnier, 1895, p. 298).

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, C. Ekonomides, 2021

*[Niemand beter dan Alfred Verwée kon, via deze indrukken van kracht en duur, de emotie van het landelijke Vlaanderen overbrengen. […] Hij toonde er de vruchtbaarheid van, de overvloedige sappen, de onstuimigheid via kleuren van een verbazingwekkende intensiteit waarin het licht van de hemel, de bonte huiden van het vee en de donker glimmende vlek van de aarde fraai met elkaar harmonieerden.]