Stilleven

Henri Evenepoel was een veelbelovende Belgische schilder wiens carrière een hoge vlucht begon te nemen toen ziekte hem op 27-jarige leeftijd velde. Hij genoot zijn opleiding eerst in België, waar hij een goede beheersing van het tekenen naar de natuur en de schilderkunst verwierf aan de academie van Sint-Joost-ten-Node en in de ateliers van Ernest Blanc-Garin (schilderkunst) en Adolphe Créspin (decoratieve kunst). Na zijn aankomst in Parijs in 1892 ging Evenepoel in 1893 in de leer bij Gustave Moreau en bezocht hij regelmatig de artistieke kringen en de salons van de Franse hoofdstad.

Dit aquarelstilleven, hoe bescheiden ook, volstaat om de vaardigheid van de kunstenaar aan te tonen waarmee hij de kleurtoetsen en het spel van licht en weerspiegeling behandelde. Het tafereel baadt in een herfstsfeer dankzij de kleuren, de afgebeelde vruchten en de droge tak in de keramiekvaas. De combinatie van de vaas met de pop verleent het geheel een oosterse toets, hoewel deze objecten niet noodzakelijk Aziatisch hoeven te zijn. Door zijn vreemde vorm trekt een groot groen voorwerp de aandacht: het gaat om een demoiselle d’Avignon, een Ottomaanse waterkan in groene Çanakkale keramiek, een type vaas dat erg gegeerd was in Frankrijk in de 19de eeuw. Dit voorwerp is ook te zien in nog minstens twee andere werken van Evenepoel (privéverzamelingen): De kamer van de kunstenaar (Derrey-Capon, 1997, cat. 8), dat zijn atelier in zijn vaderlijke huis in Schaarbeek in 1892 voorstelt, en Atelierinterieur (Derrey-Capon, 1997, cat. 212), een zicht op zijn Parijse atelier in 1897. Kennelijk was Evenepoel zo erg op deze waterkan gesteld dat hij ze van Brussel naar Parijs meenam. We kunnen ons afvragen of haar aanwezigheid enig verband houdt met Lezende vrouw van Matisse uit 1895 (Centre Pompidou inv. AM 3968 P), waarin een bijna identieke waterkan, behalve de getorste buik, op een commode prijkt. De twee kunstenaars waren met elkaar bevriend geraakt in 1896, enkele maanden voordat Evenepoel Atelierinterieur schilderde.

Evenepoel maakte een aantal stillevens, de meeste in olieverf, in 1898, om zijn inkomen te verhogen (Chartrain-Hebbelinck 1972, p. 42).

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, D. Tonglet, 2021