Zonsondergang

Joseph Coosemans, die uit een bescheiden gezin stamde, verloor zijn moeder al op jonge leeftijd. Zijn vader wou dat hij carrière in de administratie maakte, dus werd hij gemeenteontvanger in Tervuren, een functie die hij van 1854 tot 1872 uitoefende. Het was tijdens deze periode dat hij in contact kwam met de landschapsschilders van de School van Tervuren, en met name met Hippolyte Boulenger (1837-1874) en Théodore Fourmois (1814-1871), die zijn eerste leermeesters waren. Zijn passie voor de landschapsschilderkunst leidde hem naar Barbizon, waar hij tal van werken maakte die door de School van Fontainebleau waren beïnvloed. Terug in België vestigde de schilder zich eerst in Leuven en vervolgens in de Limburgse Kempen, meer bepaald in de omgeving van Genk. Toch ging hij nog regelmatig in Tervuren schilderen. In 1887 vormde zijn aanstelling tot leraar landschapsschilderkunst aan het Hoger Instituut van de Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen de bekroning van zijn carrière.

Zonsondergang wordt gekenmerkt door een expressief palet van rode, mauve en grijsgroene tinten die een harmonieus geheel vormen. Met zijn fraaie weergave van het licht en de wisselende lichteffecten, getuigt dit werk van Coosemans' affiniteit met het impressionisme. Toch blijft Zonsondergang ook schatplichtig aan de School van Tervuren door zijn realistische uitvoering. Octave Maus merkte terecht op: 

"L’artiste demeura étranger aux recherches de lumière et d’atmosphère qui entrainent aujourd’hui le paysage vers des horizons neufs. Toute à ses efforts vers l’expression de la réalité objective, l’École de Tervueren ne pressentit point l’évolution qui allait s’accomplir."* (Maus, 1905)

Zonsondergang werd in 1908 voorgesteld op de retrospectieve tentoonstelling van schilder- en beeldhouwkunst georganiseerd door de Cercle des arts, des sciences et des lettres de Schaerbeek, waarvan Coosemans stichtend lid was.

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, C. Ekonomides, 2021

*[De kunstenaar houdt zich ver van de zoektocht naar licht en sfeer die het landschap vandaag de dag naar nieuwe horizonten voert. Volledig gericht op een streven naar de expressie van de objectieve werkelijkheid, voorvoelde de School van Tervuren geenszins de evolutie die zich zou voltrekken.]

Deze analyse werd mogelijk gemaakt door de welwillende medewerking van de heer Herman De Vilder, redactiesecretaris van het kunsttijdschrift Het Hof van Melijn, uitgegeven door de vzw De vrienden van de School van Tervuren.