Zonder Titel

In het metrostation Schuman koos Pieter Vermeersch ervoor om op twee plaatsen in de ruimte in te grijpen: onder de passerelle die door het metrostation loopt en boven twee roltrappen die hal B van de NMBS met de metroperrons verbinden. Voor de passerelle maakte de kunstenaar gebruik van de drie primaire kleuren: geel, rood en blauw. Een minimalistisch kleurenpalet, waarmee alle andere kleuren kunnen worden gemengd. De kunstenaar koos ervoor om de twee delen van de dubbele passerelle afzonderlijk te behandelen, waarmee hij de architecturale indeling volgt. In elk gebied tussen twee pijlers wordt een van de drie kleuren in kleurschakering aangebracht, van wit naar 100% verzadigde kleur. Door met kleurschakering te werken wordt de tijdsduur van het schilderwerk benadrukt en het ritme dat zo ontstaat, volgt de ritmisch af en aan rijdende treinen, wat de reiziger op het perron doet wegdromen. Boven de roltrappen verwijst de kunstenaar naar zijn schilderijen en haalt hij zijn inspiratie uit de werkelijkheid. Pieter Vermeersch fotografeert de hemel. Op basis van die foto’s maakt hij zijn muurschilderingen, die gereduceerd worden tot subtiele kleurveranderingen. De reiziger ontdekt zijn schilderwerk op de verticale timpanen boven de roltrappen pas wanneer hij afdaalt naar de metroperrons. Eerst verschijnt de donkere kleur van een stormachtige lucht, die geleidelijk vervaagt tot een melkachtig geel. Hoewel het licht bovenop de muurschildering valt, ervaart de reiziger die onder de grond afdaalt het omgekeerde: hij gaat van donker naar licht. De kunstenaar begeleidt op die manier de verplaatsing van de gebruikers en biedt hen de tijd om te kijken, te denken en te dromen.