Naamloos

Deze eerste “bewoner” van de Beeldentuin, die boven op een heuvel van het toen nog braakliggend terrein geplaatst werd, intrigeerde de voorbijgangers. Niet open, niet gesloten, een geheimzinnige en ongebruikelijke deur, want ze scheidde niets van niets. Dit portiek, symbool van binnenkomen en langskomen, is het embleem van de universiteitssite geworden: het getuigt van de openheid naar de wereld toe, van de band tussen kunst, wetenschap en natuur. Twee verticale zuilen – de ene vierkant, de andere rond – bedekt met fijne plaatjes graniet dragen een derde, licht gebogen element. De oppervlakken zijn bedekt met groeven en insnijdingen en werden gedeeltelijke gepolijst. Dit brengt het materiaal tot leven en zorgt voor een gamma nuances tussen zwart en wit. Het beeldhouwwerk heeft een sterk meditatief aura.