Knielende naakte vrouw

Beeldhouwer Antoine Vriens was een leerling van Isidore De Rudder en Paul Du Bois aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel, en later van Léandre Grandmoulin en van Maurice Lefèbvre aan de Académie de dessin van Sint-Gillis. Hij won de Prix de Rome in 1929 en medailles op de internationale tentoonstellingen van Milaan van 1936 en Parijs van 1937.

Zijn oeuvre sluit aan bij de stroming van de ‘retour au style ’ die de westerse kunst van het interbellum bepaalde en werd gekenmerkt door een streven naar helderheid en evenwichtige volle vormen. Vriens kon zijn bewondering voor de Fransen Aristide Maillol en Charles-Albert Despiau niet verhelen. Hij hing een esthetiek aan die elke expressieve intentie afwees en niets anders wou uitdrukken dan de schoonheid en de emotie die de mooie en zuivere vorm bezielen, evenals de ‘spritualité de la matière’, zoals hij het formuleerde (Cadiran 1956, p. 14). Volgens Vriens moet de kunstenaar uit zijn materiaal “n’a pas seulement à en tirer la forme qui, par le juste rapport des volumes, en fera une œuvre belle, il doit de plus y inscrire une pensée qui l’animera et lui donnera cette vie sans laquelle il n’est point d’oeuvre valable” (id.). De kunstenaar zocht ook aansluiting bij de animistische strekking die populair was in de kunst van de jaren 1920 en 1930 en vond dat de beeldhouwkunst tot bespiegeling moest aanzetten. Zijn hele carrière lang streefde hij, zoals hijzelf stelt, “ l’immobilité  qui donne à l’œuvre la sensation de mouvement arrêté, purement idéal, qui précède l’achèvement de l’action, de l’acte ” (id., p. 15).