Gebed voor Leopold II, Koning der Belgen in de Synagoge

Een karakteristiek werk van deze kunstenaar, die als een van de eerste Franse joodse kunstenaars veel inspiratie putte uit de voorstelling van het jodendom in zijn tijd.

Jacques-Émile-Édouard Brandon, ook bekend als Jacob Émile Édouard Péreira Brandon, werd geboren in een rijke Sefardisch-Joodse familie. Net als zijn Duitse tijdgenoot Moritz Daniel Oppenheim bereikte Brandon het hoogste niveau van academische opleiding en kon hij een lange reis naar Italië maken, wat hem toegang verschafte tot de gevestigde artistieke kringen van die tijd. Door zich publiekelijk te vestigen als een belangrijke Joodse schilder in Frankrijk, opende Brandon de deuren voor een jongere generatie Joodse kunstenaars die volgde.

Aan de École des Beaux-Arts in Parijs studeerde Brandon bij Jean-Baptiste-Camille Corot en de twee kunstenaars bleven bevriend tot het einde van Corots leven. Tussen 1856 en 1863 woonde Brandon in Rome, waar hij Edgar Degas ontmoette. Toen hij in 1863 naar Frankrijk terugkeerde, stelde hij in navolging van Isidor Pils en François Bonvin een reeks schilderijen over christelijke vroomheid tentoon op de jaarlijkse Salon. Eind jaren 1860 verschoof Brandons werk naar Joodse taferelen, voornamelijk interieurs van synagogen en religieuze scholen, en in 1867 werd zijn schilderij De Portugese Synagoge in Amsterdam bekroond met de felbegeerde Salonprijs. Brandon nam vervolgens deel aan de eerste impressionistische tentoonstelling in 1874, waarbij hij zich bleef richten op thema's als de joodse observantie en de opvoeding van de jeugd. Door deze thema's te kiezen, volgde Brandon een onderwerp dat zeer populair was bij kunstenaars van het Tweede Keizerrijk, die het belang van scholing en religieus onderwijs in Frankrijk benadrukten. Deze werken weerspiegelen ook de centrale rol van studie en onderwijs in het Joodse leven.