Besnijdenis textiel uit het Ottomaanse Rijk op naam van Raphael Surmani, 1902.

Dit decoratieve geboorte- en besnijdenistextiel, dat ten onrechte een kussen wordt genoemd, bestond meestal uit een of twee rechthoekige stukken fluweel die vervolgens werden versierd met goud- of zilverdraad. Deze versiering was het werk van de vrouwen in het huishouden. In Sefardische gemeenschappen in het Ottomaanse Rijk werd het vaak gebruikt om een kussen of een meubelstuk, zoals een tafel of sokkel, te bedekken. Men ziet het ook aan de muur hangen bij de wieg van het kind, of waar de moeder staat om haar kind te voeden, omdat men gelooft dat het apotropische eigenschappen heeft.

Sinds het einde van de 18e eeuw worden geborduurde stoffen veel gebruikt door de middenklasse in Istanbul. De stijl en de motieven van het borduurwerk, of het nu barok, rococo of neoklassiek is, weerspiegelen grotendeels de Europese invloed. De eerste inspiratiebron zijn planten. Op ons textiel zien we slingers rond de rand, wilde bloemen en snijbloemen, evenals een beschermende hand onder een bolvormig motief met twee harten. Boven het centrale motief staan de initialen van de voor- en achternaam van het kind.