La coulée (Het gieten)

Een dantesk visioen. In een poel van schaduwen en rook in donkere staaltinten, woedt een rood-oranje vuurgloed binnen een industrieel gebouw waarvan we enkel het silhouet vermoeden. Het is het nachtelijke hemelvuur dat door Het gieten wordt veroorzaakt. Rechts arriveert, op blinkende rails, een locomotief waarvan de rookpluim de kleuren van de hel heeft aangenomen. Het contrast tussen de harde lijnen van het metaal en de overvloedige rook strookt met de beschrijving die Charles Bernard (Maufras 1957) van het werk van Poreau gaf: 

"Il a trouvé (…) des tons d’une délicatesse exquise, des pâtes d’une onctuosité légère, des dosages d’une telle finesse qu’on se croirait transporté dans l’irréel, si la fermeté des lignes, la vigueur des structures qu’on sent partout présentes sous les fantasmagories de l’éclairage, n’accusaient une réalité tangible, certaine, mais haussée à la qualité d’un rêve."*

Oswald Poreau, die in Schaarbeek werd geboren, was een schilder van landschappen, industriële sites, bloemen en portretten. Voor hij zich aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Brussel inschreef, begon zijn vorming in 1894 bij landschapsarchitect Joseph Quinaux (1822-1895), die hem aanspoorde om naar de natuur te gaan schilderen — iets wat een fundamentele constante zou worden in het oeuvre van Poreau.

Zijn industriële landschappen drukken de sterke emoties uit die deze omgeving al sinds zijn jeugd bij hem opriepen (MAUFRAS, 1957). Hij bracht namelijk al zijn vakanties door bij zijn oom, die eigenaar was van hoogovens in Marchienne-au-Pont. De ovens, de walserijen, het staalgieten zouden een onuitwisbare indruk op Poreau maken. Later, toen hij volwassen was, reed zijn trein op een avond in 1906 of 1907 langs de fabriek van Willebroek net toen de cokes uit de oven werden gehaald. Jeugdherinneringen flakkerden op en Poreau ging zijn ezel in het industriegebied opstellen.

We onthouden Poreau's talrijke deelnames aan de Driejaarlijkse Salons en zijn grote tentoonstelling in het gemeentehuis van Schaarbeek in 1952. Hij genoot groot aanzien bij de koninklijke familie, vooral bij koningin Elisabeth.

Vereniging voor het Kunstpatrimonium, D. Tonglet, 2021

*[Hij heeft (…) bijzonder delicate tinten ontdekt, pâtes met een lichte smeuïgheid, doseringen die zo fijn zijn dat men zich in het onwerkelijke zou wanen, ware het niet dat de strakheid van de lijnen en de kracht van de structuren die men overal onder de fantasmagorieën van de verlichting aanvoelt, een tastbare werkelijkheid benadrukken, ontwijfelbaar, maar verheven tot de kwaliteit van een droom.]