Dorp met sneeuw

Isidore Verheyden was de zoon van genreschilder Jean-François Verheyden (1806 - 1899). Op enkele portretten en stillevens na bleef hij zijn hele carrière lang trouw aan het pleinairisme. Na zijn afstuderen aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel, waar hij de lessen tekenen volgde, bezocht hij het vrij atelier van Jean-François Portaels (1818 - 1895). Nadien zocht hij toenadering tot de schilders van de School van Tervuren en schilderde hij in een realistische en luministische stijl. In 1874, toen hij in een huisje in Hoeilaart woonde waarvoor hij zelf de plannen had getekend, maakte Verheyden frequente uitstapjes naar het Zoniënwoud om er naar de natuur te schilderen. Hij werd lid van Les XX in 1884 maar nam zijn ontslag in 1888. In 1900 werd hij als eerste leraar 'schilderen naar de natuur' aangesteld aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel.

Dorp onder de sneeuw is uitgevoerd in een gamma van witte, bruine en grijze tinten met enkele fellere kleuraccenten. Deze manier om grijs weer te geven was typisch voor het Belgische luminisme. Het werk werd met brio en een grote spontaneïteit naar de natuur geschilderd. Het grote observatie- en uitvoeringsvermogen waarvan de kunstenaar hier blijk geeft, verleent hem een plaats tussen de virtuozen van de Belgische landschapsschilderkunst van de 19de eeuw. Camille Lemonnier merkt terecht op: 

"Il fut non seulement un peintre : il fut surtout le Peintre, peignant comme le pommier donne ses pommes, comme l’eau coule, comme après l’hiver c’est le printemps qui recommence. […] Son bon sens rude dédaigna les allégories : il peignit la visibilité et l’évidence à travers le drame de la vie et de la mort. Il les peignit en Flamand grisé de lumière, d’air, de mouvement et chez qui prévaut la spontanéité du tempérament."* (Lemonnier, 1910a, s.p.).

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, C. Ekonomides, 2021

*[Hij was niet zomaar een schilder: hij was in de eerste plaats de Schilder, die schilderde zoals de appelboom appelen voortbrengt, zoals water stroomt, zoals na de winter de lente herbegint. […] Zijn ruwe gezond verstand moest niets weten van allegorieën: hij schilderde het zichtbare en het evidente doorheen het drama van het leven en de dood. Hij schilderde ze als Vlaming bedwelmd door licht, lucht, beweging. Bij hem primeerde de spontaneïteit van het temperament.]