Het Justitiepaleis (Brussel)

"Bientôt, une porte apparut tout entière. Cette porte magique s’ouvrit d’elle-même et Petrus Van Assche entra pour toujours dans le fabuleux château de sa vie."* Dit citaat van Paul Colinet (1936) illustreert de dromerige en zinderende sfeer vol rozige tinten die het schilderij oproept. We herkennen het silhouet van het Brusselse Justitiepaleis, maar het gebouw oogt verrassend licht en mysterieus. De pastelkleuren zijn dik en wazig aangebracht, de hemel omheen het gebouw lijkt te trillen.

We ontdekken hier het heel persoonlijke symbolisme van Petrus Van Assche (1897-1974), schilder van mystieke composities, landschappen en stillevens. Zijn enige artistieke opleiding bestond in de tekenlessen die hij al vanaf jonge leeftijd aan de academie van Aalst volgde. Op dertigjarige leeftijd vatte hij zijn schilderscarrière aan. Hoewel hij er nooit naar streefde om er deel van uit te maken, leunde hij heel nauw aan bij de Brusselse surrealisten, maar hij voelde zich sterker aangesproken door de surrealistische schrijvers en dichters – onder wie Paul Nougé, en vooral zijn vrienden Paul Colinet en Louis Scutenaire – dan door de schilders. In 1933 ontmoette Van Assche René Magritte, die hem ietwat eigenaardig omschreef als de Master of the nevertheless (Leen 1996, p. 449).

Scutenaire, die van hem werken bleef kopen tot aan het einde van zijn leven, hield vooral van het ongewone karakter van de schilderijen van Van Assche en diens schilderpraktijk wars van elke academische vorming. Hij trok parallellen met zijn eigen literaire stijl en zijn virtuoze gebruik van het aforisme, die hij in de doeken van Van Assche terugvond. De schilder omschreef zijn werkwijze zelf als ‘Fantastische Kunst’, terwijl anderen het over ‘droomschilderkunst’ hadden.