De tuin van Eden - Meisje bij de bron - Engel

Dit dromerige, verstilde werk is kenmerkend voor de symbolistische periode van Henri Ottevaere en zijn grandes machines of drieluiken. Hij was een leerling van Jean Portaels, nam deel aan de salons van kunstkring Rose+Croix in Parijs in 1893 en 1896, en sloot zich in 1894 aan bij haar Brusselse tegenhanger, de symbolistische groep Pour l’Art.

In het midden van het drieluik vormt De Hof van Eden een idyllisch landschap met een rivier die door een groene vallei wordt ingesloten. Op de voorgrond glijdt een zwaan over het water, tussen de bloemen van de schepping. Links op de compositie staat de appelboom, de boom der kennis, waarrond zich de slang kronkelt die het mensdom naar de ondergang leidde. Op het linkerluik genieten Eva en Adam van de rust van het paradijs, waar niets het moment van de ‘fout’ laat vermoeden. Eva hurkt op de voorgrond, tussen de irissen en lupinen op de oever van een beek die in de achtergrond verdwijnt, en wat verderop staat Adam. Het rechterluik stelt het verloren paradijs na de zondeval voor: het is een nachtelijk tafereel met een winters bos en desolate heuvels. Vooraan staat een geharnaste aartsengel Michaël, het hoofd en de lans naar beneden gericht in een melancholische pose.

Henri Ottevaere, die bekender is om zijn tekeningen dan om zijn schilderijen, sluit hier perfect aan bij de symbolistische schilderkunst. Hoewel de behandeling van zijn figuren de expressiviteit van de grootmeesters van het genre ontbeert, laten de uitvoering van de landschappen, het gebruik van kleurvlekken en de zin voor raffinement en versiering die op deze drie doeken tot uiting komen, een uitmuntend landschapsschilder zien. Deze elementen kondigen tevens de kenmerken van de postsymbolistische, aan de natuur gewijde periode van de kunstenaar aan. De Hof van Eden is een prachtig voorbeeld van de kunst van Ottevaere, die meer verdient dan de vergetelheid waarin hij is geraakt.