Vrouwengezicht

Ferdinand Schirren was het zesde kind in een Joods gezin uit Riga. Hij volgde avondlessen aan de Anderlechtse École de Dessin bij de beeldhouwer Jean-Baptiste De Keyser (1857 - na 1927). Daarna schreef hij zich in voor tekenen aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel in het atelier van Joseph Stallaert (1825-1903) en voor beeldhouwen in dat van Charles Van der Stappen (1843-1910). Na zijn opleiding bij Jef Lambeaux (1852-1908) begon Schirren zijn carrière op het Salon van Brussel in 1897. In 1904 begon hij met schilderen, aquarelleren en tekenen terwijl hij zijn werk als beeldhouwer voortzette. In 1905 exposeerde hij op het Salon des Indépendants in Parijs, waar hij het werk van Matisse (1869-1954), Derain (1880-1954) en Vlaminck (1876-1958) ontdekte. Terug in België schilderde hij in een zeer persoonlijke, fauvistische stijl. Tussen de beide Wereldoorlogen tonen zijn schilderijen, tekeningen en aquarellen een grotere aandacht voor synthese, harmonie en introspectie. Zijn favoriete onderwerpen, met name interieurscènes, naakten en portretten van vrouwen en kinderen, zijn zowel suggestief als intiem.

Vrouwengezicht behoort tot de stijl die Schirren tussen de beide oorlogen ontwikkelde. In dit gevoelige portret geven de soepele, ontwijkende gelaatstrekken uitdrukking aan de kwetsbaarheid en innerlijkheid van het model. Dit werk plaatst hem zowel qua techniek als compositie binnen de animistische beweging. In 1942 schreef de kunstcriticus Paul Haesaerts (1901-1974), woordvoerder van de beweging, over deze schilders met een passie voor introspectie en humanisme: 'Door middel van het portret wijzen ze op het mysterie van het individu; ze spreken over het evenwicht, de efficiëntie en de sensualiteit van het lichaam; ze bezingen meditatie, mijmering en een terugkeer naar zichzelf [...].' (Haesaerts, P. Retour à l'humain Sur une tendance actuelle de l'Art Belge, L'Animisme, uitg. Apollo, Brussel-Parijs, blz. 83).

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, C. Ekonomides, 2022