Mevrouw Tardieu

De carrière van etser, burinist (graveur), tekenaar en tekenleraar Luigi Calamatta speelde zich van 1837 tot 1861 deels af in zijn geboorteland Italië en deels in Parijs en Brussel. Na zijn opleiding in Rome, volgde hij de schilder André Benoît Taurel (Parijs 1794 - Amsterdam 1859) naar de Franse hoofdstad. In 1828 was hij zijn assistent op de leerstoel gravure aan de Academie voor Schone Kunsten in Amsterdam en na 1830 werd hij door koning Lodewijk-Filips gekozen om de gravures in de historische collecties in de galerie van Versailles te beheren. In de Parijse intellectuele en literaire kringen schilderde hij voornamelijk portretten van zijn entourage. Hij genoot een internationale reputatie en in 1837 werd hij benoemd tot docent aan de nieuwe Koninklijke Graveerschool van Brussel, voordat hij in 1847 toetrad tot het onderwijzend personeel van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Hij verdeelde zijn tijd tussen Parijs en Brussel en gebruikte zijn talent om schilderijen van tijdgenoten te reproduceren in gravures. In Brussel was hij een graag geziene gast in geleerde en artistieke kringen, evenals bij Italiaanse ballingen en Franse expats. Onder hen bevond zich de advocaat Armand-Louis Tardieu, geboren in Rouen in 1807, die net als Calamatta betrokken was bij de gebeurtenissen van 1830. Hij vestigde zich in 1834 in Brussel en trouwde op 27 maart 1837 met Eugénie Susanne Robin, geboren in 1811.

Dit portret van Madame Tardieu is een tegenhanger van dat van haar man, ook getekend door Calamatta. Qua opzet en stijl zijn de twee portretten vergelijkbaar. We zien de invloed van de portretten van Jean-Auguste-Dominique Ingres (Montauban 1780 - Parijs 1867), die Calamatta in Firenze en vervolgens in Parijs ontmoette. Calamatta maakte gravures van Ingres' portretten, evenals van diens schilderij De gelofte van Lodewijk XIII in de kathedraal van Montauban. Voor dat laatste kreeg hij een medaille eerste klas en de Ordre de la Légion d'honneur (Legioen van Eer) op het Salon van Parijs in 1837. De twee tot nu toe ongepubliceerde portretten van Schaarbeek zijn van opmerkelijke kwaliteit en doen de reputatie van deze belangrijke 19de-eeuwse graveur — die ook een vooraanstaand tekenaar was — alle eer aan.

Auteur : Vereniging voor het Kunstpatrimonium, A. Jacobs, 2022