Bollie et Billie

Bollie en zijn trouwe vriend Billie worden in het hart van de Marollenwijk geportretteerd alsof ze net terugkomen van de rommelmarkt op het Vossenplein. In 1959 creëerde Jean Roba deze serie die wordt gekenmerkt door een zachtaardig universum waarin vriendschap een belangrijke rol speelt. “Bollie en Billie is als een album met familiefoto’s: je bewaart er alleen de gelukkige momenten in”, zo vertelt hij. De auteur beschrijft de maatschappij van de jaren 50, waarin individueel geluk en vrije tijd worden gewaardeerd, en dan met name door middel van de hond als huisdier, wat aangeeft dat er tijd is om te spelen en te wandelen.

De villa van het gezin ligt in een rustige buitenwijk, naar het beeld van het in Frankrijk en België gevoerde beleid van voorstedelijke ontwikkeling, soms omschreven als de ideologie van het kleine eigendom in de vorm van een eigen huis met tuin, waarvan de evolutie de grenzen heeft aangetoond in de mate dat er vandaag een sterke kritiek bestaat op de maatschappelijke en klimatologische gevolgen hiervan (vermindering van landbouwgrond, toenemend gebruik van de auto, energiekosten, enzovoort). Met de democratisering van de auto moedigde de Belgische regering de bouw van nieuwe eengezinswoningen aan en stelde ze goedkope bouwgrond buiten de stadscentra ter beschikking voor gezinnen met relatief lage inkomens.

In deze geïdealiseerde illustratie van het gezin hebben sommige personages weinig individualiteit. Zo hebben de vader en moeder van Bollie geen namen of voornamen. De vader heeft een auto en werkt in een reclamebureau, terwijl de moeder huisvrouw is. Als hij thuiskomt wordt de vader vaak uitgebeeld terwijl hij tv kijkt, de moeder is meestal bezig met het huishouden of haar zoon. In een interview in 2001 verklaarde Roba: “Dit is het concept van de familie uit mijn tijd! Ik kreeg soms opmerkingen over mijn kijk op de familie. Maar over het algemeen vergist het publiek zich niet”, zo vond hij. De patriarchale en seksistische voorstellingen in Bollie en Billie, die toen al bekritiseerd werden, worden vandaag de dag nog steeds aan de kaak gesteld. Zo zijn er bijvoorbeeld weinig vrouwen in deze verhalen en vervullen zij bijna uitsluitend een huishoudelijke rol, ten dienste van de mannen in het gezin (zie over dit onderwerp dit artikel).

De op deze muurschildering afgebeelde voorbijgangers zijn voornamelijk witte mannen, een afspiegeling van de stripserie. Nochtans telt Brussel in de jaren 50 ongeveer 8% niet-Belgische inwoners, en werd het in de jaren 60 een van de meest kosmopolitische steden in Europa. Bovendien is er slechts één vrouw te zien. Feministische organisaties wijzen specifiek op genderdiscriminatie in de openbare ruimte, en ze hekelen straatintimidatie en het algemene klimaat van onveiligheid. Openbare ruimtes die door en voor mannen zijn ontworpen, houden bijvoorbeeld geen rekening met de manieren waarop vrouwen zich verplaatsen (zie dit artikel). In een ander muurschildering van de route, getiteld De Krokodillen, wordt straatintimidatie ook aan de kaak gesteld.

Scenarioschrijver: Roba (1930-2006)

Tekenaar: Roba (1930-2006)

Gecreëerd in het jaar: 1959

Origineel project door Roba