Fascinatie 9 - Tandenpoetsen in een museumhuis?

In de 19e en 20e eeuw genoten de rijken van een eigen badkamer. Voor de armste bleef de badkamer een luxe. In Brussel, in de jaren 1960, had meer dan 60% van de huizen nog steeds geen badkamer. Dit onderzoeksconcept benadert het (vergeten) voorrecht om zich thuis te kunnen wassen en de hygiënische avant-garde van de Art nouveau-ruimtes.

De innovatie van de sanitaire voorzieningen in het Huis Autrique (1893) wordt getoond aan de hand van hedendaagse fotografische sporen. Hier vindt men een van de eerste badkamers met sanitair geïmporteerd in de begindagen van de Art nouveau. De 'fictieve' reconstructie van het Huis Autrique bevindt zich op de grens van fictie en suggestie. Van kelder tot zolder in scène gezet, dit huis geeft de illusie van hoe het oorspronkelijk zou moeten zijn geweest.

Door het intieme met het aangename te verbinden, bevraagt deze passe-tête de mondhygiëne als sociaal kenmerk Als je je hoofd in deze tweezijdige installatie steekt, kun je je voorstellen hoe trots de burgerlijke klassen van die tijd waren op hun 'badkamer', een teken van ultieme moderniteit. Deze tweezijdigheid nodigt ons uit tot nadenken over de ambivalentie van het concept van een museumhuis en onderzoekt hoe museumruimtes en daily mondroutine met elkaar geconfronteerd worden.

“Hoe lang heeft het geduurd voordat het vanzelfsprekend werd om een ​​badkamer te hebben? Welke aandacht krijgt het lichaam afhankelijk van de sociale status? Dit zijn twee van de vele vragen die Sophie Richelle stelt in het kader van haar onderzoeksproject naar de geschiedenis van openbare baden in België. Waterbeheer, openbare baden en toegang ertoe worden gezien als onthullend voor sociale en genderongelijkheden.

DoucheFLUX vecht tegen dakloosheid en biedt op maat gemaakte begeleiding aan mensen met of zonder papieren, met of zonder thuis, hier of elders, om de toegang tot hun fundamentele rechten te vergemakkelijken.

.............................