Lou COCODY-VALENTINO erfggename van Hélène DE RUDDER (1869-1962)

Lou Cocody-Valentino (1994) is een beeldend kunstenaar wiens beeldtaal geworteld is in herinneringen aan haar jeugd in Martinique. Haar werk bevraagt een persoonlijke geografie en ontvouwt zich in samengestelde installaties. Ze zijn het resultaat van een proces van experimenteren met kleur, compositie en de transparantie van materialen. Lou experimenteert met geglazuurde materialen, op zoek naar het punt van convergentie tussen hen door middel van een verscheidenheid aan technieken: naaien, beeldhouwen, verven, zeefdrukken, enz. Haar werk heeft de neiging om een poreus geheel te creëren, als antwoord op de vraag naar de invloed die gebieden terreinen en landschappen kunnen hebben op identiteit. 

Haar praktijk werk richt zich op het landschap als een personage, door middel van abstracte representatie. Hoewel de interesse in het weergeven de weergave van het landschap voortkomt uit een soort nostalgie, is er ook een behoefte om een verhaal in beeld te brengen waarin het landschap de rol van getuige speelt. Getuige van sporen, passages en erosies, van ervaringen - monolithisch en fragiel. Toch is dit karakter-landschap karakter/landschap subjectief, utopisch en poëtisch. Lou's Cocody-Valentino’s laatste werken richten zich op de weergave van waterlandschappen. Ze roepen een wereld op van geologische lagen en onderwaterflora. (instagram)

In 1890 trouwde Hélène Du Ménil met beeldhouwer Isidore De Rudder. In de toenmalige kranten en zelfs in meer recente wetenschappelijke publicaties is het beeld dat voor het nageslacht is overgeleverd dat van een ware artistieke tandem, waarbij hij de borduurpatronen ontwierp die zij zelf uitvoerde of door haar team van borduursters liet uitvoeren. Maar net als bij de Cauchies is de precieze taakverdeling tussen het paar niet helemaal bekend.

Hélène werd geboren in Ieper maar bracht haar jeugd door in Doornik voor ze met haar familie naar Ukkel verhuisde. Net als Caroline (Lina) Voet-Cauchie ging ze naar de vakschool voor meisjes in de Brusselse Priemstraat 26, waar ze in 1889 haar eerstegraads borduurdiploma behaalde en waar ze in 1898 samen met Caroline Voet exposeerde ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de instelling. 
De kwaliteit en de finesse van het borduurwerk van Hélène De Rudder wordt alom geprezen en bewonderd, maar het is enigszins frustrerend om vast te stellen dat zij, ondanks al haar handigheid, haar technisch onderzoek, haar innovatie en waarschijnlijk ook haar teammanagementvaardigheden, in de schaduw blijft van haar man, die wordt voorgesteld als de schepper. Hoewel ze een aantal opmerkelijke openbare opdrachten kreeg, zoals die voor het Paleis der Koloniën in Tervuren in 1897, voor het stadhuis in Brussel en het Stadhuis van Sint-Gillis, waren het haar echtgenoot tot wie de autoriteiten zich wendden.

Ze bleef actief na de Eerste Wereldoorlog en sloot haar atelier voorgoed in 1925.