De Ravensteinstraat in de richting van de Terarkenstraat

"De Ravensteinstraat was de tweede Jodentrap en daalde eveneens van de Hofberg af naar de Terarkenstraat. Deze straat bestaat nog, maar heeft niet meer haar oude tracé. Haar naam kreeg ze in 1851 en is een herinnering aan de familie van Cleve-Ravenstein die er ooit woonde. Daarvoor en vanaf de 17^de eeuw noemde men haar de Sint-Laurensstraat, naar een herberg. In de 14^de en 15^de eeuw was ze het Meldert straetken en tussendoor ook nog de Jodenberg.

In 1894 bevinden zich in het eerste deel van de straat hoge huizen met wit bepleisterde laat- en neoclassicistische lijstgevels, waarvan enkele met een natuurstenen parement. Hier zijn verschillende cafés en wonen een slotenmaker, een schoenmaker, een schoorsteenveger, een hondentrimmer en enkele arbeiders. Op nr. 10, het huis met het uithangbord in de vorm van een handschoen, is de manufactuur van E. Van Thielen gevestigd. Dit familiebedrijf heeft hij overgenomen van zijn vader, oorspronkelijk een lithograaf, die rond 1865 begon met het maken van handschoenen.

Het tweede stuk van de straat wordt ingenomen door gebouwen die er veel ouder uitzien. Het laatgotische huis op nr. 9 met zijn overkragende bovenbouw dateert uit de 16^de eeuw. In 1895 zal de eigenares een bouwaanvraag indienen voor de restauratie ervan. Daarnaast staat het grote huis van Adophe van Cleve en zijn zoon Filips, heren van Ravenstein. Op het einde van de 15^de eeuw verwierven zij het 14^de-eeuwse hof van Meldert en de ernaast liggende eigendommen. Zij lieten deze verbouwen tot een ensemble dat dit Ravensteinhof omvatte, een ruime woning er recht tegenover die men de Synagoge noemde en een huis met stallingen, in de Terarkenstraat. Toen Carabain deze waterverftekening maakte, was de Société d’Archeologie de Bruxelles in het hoofdgebouw gevestigd. Aan de overkant van de straat, waar zich het Synagogecomplex bevindt, ziet men het uithangbord van kolenhandelaar J. Labby boven een met natuursteen omlijste, rondbogige poort. Deze poort en de gelijkaardige nis ernaast, waar een vrouw water oppompt, maken deel uit van een gevel die werd verlaagd. In het volgende gebouw, het zogenaamde Hotel Dupuich, is een privéschool gevestigd.

Bij de figuren die de straat bevolken, valt de melkverkoopster op, die haar waren vervoert in een door een hond getrokken karretje. Zulke van het omringende platteland afkomstige vrouwen deden hun dagelijkse melkronde in de stad en waren in Brussel vroeger een vertrouwd gezicht." (1)